🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

 🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

                   भाग - ३४.

        महाराणीऽऽ मनजीतच्या हाकेने पद्मिनी भानावर आल्यात.पूर्व क्षितिजा वर पहाटेची चाहूल लागली होती.आपण रात्रभर निद्रा नाही घेतली? अगऽ मनजीत आपण ईश्वराच्या भेटीला निघालोत,निद्रा येईलच कशी?सारी रात्र इथेच थांबले पहाटेची प्रतिक्षा करत.त्या रात्रीच्या सार्‍या क्षणांत पाण्यात तरंग उठावेत तशा आजवरच्या असंख्य स्मृती मनात उमटत होत्या.आजवर जगलेल्या प्रवासाचा सारा आलेख मनाच्या कागदा वर पुन्हा रेखाटला.आज जे कांही छोटेसे आयुष्य मिळाले ते भरभरुन माहेर सासर  च्या प्रेमळ संगतीत जगले.अगऽ रडतेस कशाला?आयुष्याची लांबी मोजण्यापेक्षा जगण्याची खोली बघावी.मनजीत माझे जगणे खरेच सुरेख  गेले,कोणालाही हेवा  वाटेल असे आणि त्याहीपेक्षा माझा मृत्यु माझ्या जगण्याहून सुंदर,पवित्र सुखद!   

        सारे चितोड सजले होते.पद्मिनी महालाच्या विशाल चौकात चंदनाची प्रचंड चित्ता रचली होती.चंदनकाष्टांनी लवकर पेट घ्यावा म्हणून शुध्द तुपाचे रांजन ओतले होते.शाकपत्रांचे प्रशस्त आसन त्या चित्तेवर बनवले होते.चित्ते भोवती सुंदर रांगोळी रेखाटली होती. मंगल वाद्याची धून वाजत होती. वातावरणांत मंगल गीतांचे सूर पसरले सूर्योदयापूर्वीच सारे चितोड पवित्र स्थळी जमा झाले.प्रत्येक पुरुषाने शुभ्र पोषाख त्यावर केशराचे शिंपण,कमरेला केसरी शेला,मस्तकावल रेशमी साफा,कपाळा वर केशरी टिळा,प्रत्येक वीरासोबत भाले बरच्या,तलवारी,धनुष्ये आणि तीक्ष्ण बाण होते.प्रत्येकाच्या चेहर्‍यावर समाधान होते.अखेरपर्यत लढण्याच्या जिद्दीचे,त्यागाचे आणि कर्तव्यपूर्तीचेही...

         आणि स्वर्गातून देवता अवतारावी तशा महाराणी पद्मिनी तिथे आल्यावर सारे चितोड भान हरपून आपल्या लाडक्या महाराणीकडे पाहत राहिले.त्या वधूवेषात अतिशय देखण्या दिसत होत्या ओठावर मधूर हास्य,डोळ्यात निश्चयाचे तेज,मनातील दृढता आणि विश्वास, स्वत्वाच्या आणि स्रीत्वाच्या रक्षणासाठी अखेरच्य प्रवासाला निघालेल्या चितोड च्या महाराणीचे ते अविचल रुप पाहून सारेच भारावले,झूकले,निश्चयाच्या त्या साकार मूर्तीसमोर नतमस्तक झाले.

       महाराणींच्या समवेत तश्याच वधू वेषात राणी नागमती,शुभ्र वस्रे धारण केलेल्या राजमाता उभ्या होत्या.त्यांच्या पाठीशी सार्‍या सेविका स्थिरपणे उभ्या होत्या.महाराणी पद्मिनी की जय। चितोड नरेश राणा रतनसिंह की जय। राजमाता सरस्वतीदेवी की जय। राणी नागमती की जय। कितीतरी वेळ जयकारांचा नाद वातावरणात घुमत राहिला.

         महाराणी पद्मिनी अखेरचा सर्वाना प्रणाम करत म्हणाल्या,प्रिय नगर जनांनो बंधूनो,चितोडचे स्वत्व हिरावू पाहणारा तो दुष्ट मुघल सुलतान पावला पावलाने जवळ येत आहे.पराभव माहित असूनही त्याच्या विशाल सेनेशी टक्कर द्यायला हे वीर,आणि पतीच्या माघारी जगणे नको म्हणून मृत्युकडे निघालेल्या या हजारो कन्या आज एकाच भावनेने एकमेकांशी बांधल्या गेले आहेत.महाराणींचा आवाज गहीवरला.मग त्या पतीकडे वळून म्हणाल्या, महाराज! चिरशांतीच्या या प्रवासासाठी आपला आशिर्वाद हवाय!

         धीमी पावले टाकत राणा पुढे आले कमरेची कट्यार काढून त्यावर अंगठा फिरवला.सौभाग्याची ती रक्तरेखा महाराणींच्या भांगात उमटवली.तेच सौभाग्यचिन्ह राणी नागमतीनेही मोठ्या आदराने स्विकारले.नंतर दोघींनीही पती रतनसिंहांना ओवाळले.त्यांच्या कपाळा वर कुंकुमतिलक लावत पद्मिनी म्हणाल्या, महाराज! स्वर्गाच्या दारात आम्ही तुमच्या प्रतिक्षेत असू.

        चितोडच्या प्रत्येक महावीराने पत्नी माता,कन्येचा भावपूर्ण निरोप घेतला. सुवर्णतबकातल्या दिव्यांच्या ज्योती आणि हजारो नेत्रांच्या तेजस्वी ज्योती चितोडच्या वीरांना ओवाळीत होत्या. आपल्या प्रियजनांना नेत्रात साठवित होते.कांही क्षण वातावरण अगदी स्तब्ध झाले.सार्‍या सृष्टीत शांतता भरुन राहिली आणि पुन्हा एकदा जयघोष झाला.स्वतः महाराज रतनसिंहानी चित्ता प्रज्वलित केली.क्षणार्धात अग्निज्वाला उसळल्या. संथपणे महाराणी पद्मिनी पुढे आल्यात. राजमातेला व महाराजांना अखेरचा नमस्कार केला.चितोडच्या सार्‍या नगरवासीयांना अभिवादन केले.पवित्र अग्निभोवती तीन प्रदक्षिणा घातल्या.दुष्ट शक्तीपासून आणि पापी नजरांपासून रक्षण करणार्‍या त्या अग्निला महाराणी पद्मिनींनी मनापासून वंदन केले.आणि...

                 क्रमशः