🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

 🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

                      भाग - १८.

            युध्दनीती निश्चित झाली.अत्यंत गुप्तपणे लढाईची तयारी सुरु झाली. मलिक काफूरचे गुप्तहेर चितोडगडच्या रस्त्यात पेरल्या गेले.राणा रतनसिंहाच्या राज्याची खडा न् खडा माहिती अल्लाउद्दीन पर्यत पोहचवली जात होती. चितोडला कुठुनही रसद किंवा मदत पुरवल्या जाणार नाही याची काळजी घेतल्या जाणार होती.प्रत्येक दलप्रमुखा ला भरपूर द्रव्य देऊन विश्वासात घेतले होते.कुठल्याही मोहाने,कुणीही सैनिक  फितूर होणार नाही,शिवाय शरण आलेल्या शत्रूची गय करायची नाही असा आदेश मलिकला देण्यात आला. अल्लाउद्दीनचे सैन्य लढतील ते त्यांना मिळत असलेल्या धनामुळे,निष्ठेने नाही.

उलट राणांचे सैन्य अखेरच्या क्षणापर्यंत निष्ठेने लढतील.

           अल्लाउद्दीनला हार माहित नव्हती.पराभव त्याला सहन होत नव्हता. त्याचा कुणावरही विश्वास नव्हता.योजना बध्द युध्दपध्दती आणि नेमके आयोजन करीत असल्यामुळे तो सतत विजयी ठरत असे.शत्रूला बेसावध गाठून हल्ला करणे त्याचे वैशिष्ट्य होते.त्याला चितोड ची संपूर्ण माहिती कळल्यावर,कागदावर रेखाकृती आखल्या गेली.हमल्याचे नियोजन केले.वेढा कुठे आणि किती अंतरावर बसवायचा निश्चित केले.एका योजनाबध्द युध्दाची आखणी केल्या गेली.राघव चेतन मदतीला होताच.योग्य दिवस पाहून अल्लाउद्दीनची सेना चितोड गडाच्या दिशेने निघाली.

          एका मदमस्त हत्तीवर बसून मलिक कपूर सेनेचे नेतृत्व करीत होता. त्याचे अत्यंत विश्वासू आणि पराक्रमी सैनिक उमद्या अश्वावर बसून त्याच्या भोवताल होते.सैन्याच्या मध्यभागी एका सजवलेल्या पालखीत चिलखत, शिरस्राण घालून अल्लाउद्दीन बसला होता.पालखीच्या पाठोपाठ सोन्याची अंबारी चढवलेला विशाल हत्ती,ज्यावर बसून अल्लाउद्दीनने अनेक विजय प्राप्त केले होते.तो हत्ती व सुसज्ज असे सहा अरबी घोडे येत होते.त्याला वाटेल तेव्हा तो कधी गजावर तर कधी घोड्यावरुन प्रवास करीत होता.

          अल्लाउद्दीनने राघव चेतनला अफाट संपत्ती प्रदान केली होती.अल्लाउ द्दीनच्या मागे राघव उत्कृष्ट सजलेल्या घोड्यावरुन प्रवास करीत होता.एका हिंदु राज्यावर स्वारी करण्यासाठी अफाट सैन्य घेऊन दिल्लीचा बादशहा म्हणवणा र्‍या एक लंपट सुलतान निघाला होता. कित्येकदा अंधार पडल्यावरही त्याची थकलेली कंटाळलेली सेना निमुटपणे मार्गक्रमण करीत राही.चितोडपासून सुरक्षित अंतरावर मुक्काम टाकल्या गेला अत्यंत मोक्याच्या जागी मजबूत दोरांनी बांधलेली भव्य अशी दोन दालनाचे भव्य निवासस्थान बनवले.चारही बाजूनी विश्वासू आणि पराक्रमी सैन्यप्रमुखांचे तळं होते.मुंगीलाही प्रवेश मिळणार नाही असे सुरक्षाकवच त्याच्या निवासस्थाना भोवती होते.

         अल्लाउद्दीनच्या सैन्यात एक हिंदु रामशरण होता.त्याला महाराणी पद्मिनीं ना जिंकण्यासाठी मांडलेले युध्द नकोसं होते.एका स्रीला तिच्या पती,मुलांपासून तोडून स्वतःच्या जनानखान्यात कोंबण्या साठी सुरु केलेला हा खेळ रामशरणला बेचैन करत होता.वास्तविक तो राणा किंवा पद्मिनींना ओळखतही नव्हता.पण स्वतःच्या राज्यात सुखाने राहणार्‍या, प्रजेवर प्रेम करणार्‍या राजाशी शत्रृत्व पत्करुन त्याच्या राणीची मागणी करायची,स्वसामर्थ्यावर मोहापायी एका  स्रीसाठी समृध्द राज्याचा नाश व्हावा हे त्याला पटत नव्हते.अशा विचारातच त्याने रात्र जागून काढली.ठरले!बेसावध असलेल्या चितोडगडच्या राणाला जागे करायला हवे.रामशरणने तलवार घेऊन बाहेर पडला.पण सजग रखवालदाराच्या जाळ्यात तो अलगद सांपडला.त्याला सुलतानपुढे हजर करण्यात आले.त्याच वेळी सोन्याच्या मोहरांची थैली घेतलला त्याचा विश्वासू मित्र नजरेस पडला.आणि काय घडले हे क्षणार्धात त्याच्या लक्षात आले.कारण त्याच्याजवळ हा बेत बोलला होता.मृत्यु अटळ आहे हे जाणून रामशरणने मनातील बोलण्याचा निश्चय केला.सुलतान साहेब या लढाईचा इरादा नेक नाही.म्हणून मी चितोडच्या राणा रतनसिंहाला सावध करण्यास निघालो होतो.परंतु....पुढच्याच क्षणी रामशरणचे हातपाय बांधून तापलेल्या सळईने प्रथम त्याचे डोळे काढले.अंगाची कातडी सोलली.व मृतप्राय झालेला देह तापल्या वाळूत फेकून दिला.रामशरणचे भयंकर मरण पाहून प्रत्येक सैनिकाचं मन व ह्रदय पिळवटून निघालं.अल्लाउद्दीनला विरोध करुन भयंकर मरण पत्करण्या पेक्षा लढून मरणे अधिक सोपे होतं.

                क्रमशः