🚩🚩 *!! महाराणी पद्मिनी !!*🚩🚩

*भाग - १६.*

त्या आठवणीने महमंद शाहच्या डोळ्यात पाणी तराळले.थेट अल्लाउद्दीन च्या नजरेला नजर देत गरजला, अल्लाउद्दीन!सत्तेसाठी स्वतःच्या काकाला ठार मारणारा तूऽऽ..तुझ्यात माझी आखरी इच्छा पुरी करण्याची ताकदच नाही.तरीही मागतो..राजा हमीर देवच्या जिवंत राहिलेल्या मुलाला शोधून या सिंहासनावर बसवावे..ही माझी शेवटची इच्छा पुरी करायची आहे हिंमत ते लोक प्रामाणिक व कष्टाळू असून त्यांनी मेहतीने ही संपती मिळवली आहे. तुझ्यासारखी लुबाडुन नव्हे.

महमंद शहाऽऽऽ खामोशऽऽ! तरी महमंद पुढे बोलतच राहिला, स्वतःच्या स्वार्थासाठी दुसर्‍याचा जीव घेण्यापेक्षा, दुसर्‍यासाठी जीव देण्याचा आनंद फार मोठा आहे अल्लाउद्दीन..आणि तो मी या राजपुतांच्या डोळ्यात बघितला आहे, अनुभवला आहे.आणि पुढच्याच क्षणी जवळच उभ्या असलेल्या हशमाच्या कमरेची कट्यार ओढून डोळ्याचे पाते लवते ना लवते तोच स्वतःच्या छातीत खुपसुन घेतली.जय एकलिंगजी!! जय राजा हमीरदेव की! महमंद शहाचा निष्र्पाण देह दरबारातून बाहेर नेल्या गेला

सुलतानसाब राजा हमीरदेवचे हे सरदार धनाच्या लालचेने आपल्याला गुप्तपणे आपल्याला मदत करीत होते, त्यांचे काय करायचे? हंऽ तुच्छतेने खिलजी म्हणाला,कुठे आपल्या वचना साठी प्राणार्पण करणारा राजा हमीरदेव? आणि धनाच्या व पदाच्या आशेने स्वतः च्या राजाशी बेईमान होणारे सरदार कुठे त्या फितूरांबद्दल त्याच्या मनात तिरस्कार दाटला.आणि त्याच्या आज्ञेने त्या सरदारां चे मस्तके धडावेगळी केली.रक्ताच्या थारोळ्यात कोसळतांना,त्यांच्या किंकाळ्या दरबारात घुमल्या.परंतु अल्लाउद्दीनचे स्वास्थ्य हरवले ते कायमचेच!

शिकारीचा आनंद घेण्यासाठी अल्लाउद्दीन अनेकवेळा यमुनेच्या किनारी घनदाट जंगलात येत असे.हरिणां सारख्या निष्पाप प्राण्यांना छळून छळून मारणे त्याचा आवडता छंद!त्याच्या खुशमर्‍या मलिकला म्हणाला,जसे मरणा चे भय हरिणांच्या डोळ्यात दिसते तसेच भय इथल्या राजपूत सुंदरींच्या डोळ्यात दिसते.त्यांना माहित नसते की,या सुंदर युवत्या फक्त अल्लाने माझ्यासाठीच बनवल्यात!

आणि अचानक सुंदर गीतांचे स्वर त्याच्या कानी पडले.मलिक तुरंत जाओ.. इतना मधूर गीत गानेवालेको शोधून आण.थोड्याच वेळात एका अत्यंत क्रुश, फाटक्या कपड्यांमधल्या युवकाला अल्लाउद्दीनसमोर हजर केले.कौन हो तुम? सुलतानसाब मी राघव चेतन गायक व गीतकार आहे.तुमची कीर्ती ऐकून तुमच्या चरणाशी आलो.तुमच्यासाठी कांहीही करायला तयार आहे,प्रसंगी जान नौछावर सुध्दा.स्तुतीने खुश झालेल्या सुलतानाने त्याला आपल्या पदरी ठेवून घेतले.

अल्लाउद्दीनला सावध करत, मलिक म्हणाला, राघव चेतन हा कुणी सामान्य माणूस नसून चितोडच्या राणा रतनसिंहांच्या अतिशय जवळचा मित्र आहे.राणाचे व हमीरदेव चे मैत्रीपूर्ण संबध असल्यामुळे, होऊ शकते, राघव चेतनला रणथम्बोच्या पराभवाचा सूड घेण्यासाठी पाठवले असेल.गडगडाटी हसत अल्लाउद्दीन म्हणाला,सेनापती मलिक काफूर,युध्दाचे डावपेच आखणं वेगळं आणि माणूस ओळखणे वेगळे. चौकशीअंती मला समजले,त्याला राणा रतनसिंहाने अपमानित करुन राज्या बाहेर घालवले आहे.सुडाने पेटलेला राघव चेतन माझी मदत घेऊन राणाचा सूड घेण्याच्या विचाराने आलाय, पण मी मात्र त्याचा उपयोग करुन घेणार आहे.

किलीच्या लढाईत पराक्रम गाजवणारा मलिक काफूर अल्लाउद्दीनने अचूक हेरला.आणि साधा गुलाम असलेला मलिक अल्लाउद्दीनचा सेनापती झाला.त्याचा प्रत्येक शब्द मलिकसाठी अल्लाचा शब्द होता.त्याच्या साठी प्राण द्यायला नी घ्यायला तो सदैव तयार असे,कारण आज तो जे कांही होता ते केवळ अल्लाउद्दीनच्या मेहरबानी ने. कुर्निसात करुन,पाठ न दाखवतां मलिक बाहेर पडला.तोच राघव चेतन सुलतानला भेटायला आला.आलिशान सजलेल्या अल्लाउद्दीनच्या कक्षात राघव चेतनने प्रवेश केल्यावर, अल्लाउद्दीनने त्याचे स्वागत केले.तो सुवर्णतारांच्या सुंदर नक्षीने सजवलेल्या उंची आसनावर बसला होता.त्या वैभवाकडे भान हरपून पाहणार्‍या राघव चेतनला पाहून अल्लाउद्दीन स्वतःशीच हसला.आणि राघवने विचार केला,आपल्या इच्छापूर्ती चा नेमका क्षण आताच पकडायला हवा. त्याने सुलतानची वारेमाप स्तुती केली. रतनसिंहाचा सूड घेण्यासाठीच तर याच्या कडे तो आला,त्याच्याशी मैत्री केली.रतन सिंहाचा,चितोडने केलेल्या अपमानाचा

सूड आणि पद्मिनी...सत्ता,संपत्ती आणि स्री या तिन्ही गोष्टींचा लोभी अल्लाउद्दीन ला आपल्या जाळ्यात फसवणे त्याला फारसे कठीण वाटले नाही.आणि त्याने..

क्रमशः