🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

भाग - २२.

गोरासिंगांनी केलेल्या आरोपाने बेभान होऊन सुजितसिंग तलवार उपसून गोरासिंगच्या अंगावर धावून गेले.माझ्या बद्दल असे विचार करतांना तुम्ही दहा वेळा विचार करायला हवा होता.मी या राज्याचा अमात्य व चितोडचा महामंत्री आहे.चितोडच्या हिताची तुमच्याइतकीच मलाही चिंता आहे.रतनसिंहाचा मित्र व हितचिंतक म्हणून संकटकाळी कटु असला तरी योग्य सल्ला देणे माझे कर्तव्य आहे.

सुजानसिंगजी शांत व्हा! रतन सिंह म्हणाले,डोक्यावर संकटाचे ढग गरगरत असतांना आपसात दुही माजवणे योग्य नाही.गोराकाकांना म्हणाले,काका,तुम्ही चितोडचे महासेना पती म्हणून तुमची जबाबदारी जास्त आहे.सर्वांना बरोबर घेऊन चलायचेआहे काका,सुजानसिंगवर शंका घेणे रास्त नाही.क्षमा महाराज!सुजानसिंगजी क्षमा करा.काका आपल्या बोलण्याने खरोखर च दुखावल्या गेलो.तरी मी स्वतःच्या अपमान,अहंकारापेक्षा चितोडची सुरक्षा महत्वाची समजतो.तेव्हा विसरण्याचा प्रयत्न करीन.काका,घाईगर्दीने व आततायीपणाने प्रश्न सुटत नाहीत.शत्रूचे अफाट बळ आणि त्याची रणनीती जाणून घेण्यासाठी योग्य पावले उचलावे लागतील.राणाजींच्या चेहर्‍यावर दुःख आणि अवमानाच्या वेदना स्पष्ट दिसत होत्या.मला विचार करायला थोडा अवधी हवा.गोराकाका म्हणाले,पण अनाठायी संयम कदाचित आपल्यासाठी घातक ठरणार नाही याची दक्षता घ्यावी लागेल. सभा विसर्जित झाली.

रात्री महाराणी पद्मिनींचा स्फटिकमहाल गंभीर होता,एक अनाम शांतता पसरली होती.पद्मिनींच्या कक्षात राणाजी व पद्मिनी आपपल्या विचारांत दोघेही दंग,होते.विलक्षण गंभीर,मनात विचित्रसी अस्वस्थता,असंख्य विचार, अनंत ताण,अनावर भावना घेऊन दोघेही गप्प बसले होते,काय बोलावे,कसं सांगावं सुचत नसल्यामुळे एकमेकांची नजर चुकवित होते.

अखेर शांततेचा भंग करत राणाजी म्हणाले,महाराणी कांही महत्वाचे बोलायचे आहे.तुम्हाला माहित आहेच, दिल्लीच्या बादशहाने चितोडपासून भिलवाडाजवळ तळ ठोकला आहे. आम्ही मोठ्या संभ्रमांत आहोत.तुमच्या शी चर्चा झाल्याशिवाय निर्माण झालेला गुंता सुटायचा नाही. महाराज! उत्तरे स्पष्ट असतांना संभ्रम असण्याचा प्रश्नच येत नाही.दोन देशांच्या राजकारणांत महाराणींचा थेट संबंध येण्याचा प्रश्नच नाही.राजकिय मैत्रीसाठी,मसलतीसाठी दोन राजे भेटतात.चर्चा होते.भेटीत ठरलेल्या निर्णयांची अंमलबजावणी करतात,तेव्हा त्या देशाच्या महाराणीचा कसलाही सहभाग नसावा.महाराणी कालपर्यंत आमचेही हेच मत होते. बादशहाने तुमच्या भेटीची इच्छा व्यक्त केल्यावर आमचा संताप पराकोटीला गेला होता.आम्ही फक्त त्वरेने प्रतिक्रीया दिली नाही.सर्वांगीन विचार करतां, चितोडच्या सुरक्षेसाठी आपण थोडे नमते घेतले तर....?

म्हणजेऽऽ ? महाराणींचा स्वर उंचावला,शरीर ताठरले,संताप उमटला, चेहर्‍यावर अविश्वासाचे भाव पसरले. महाराजऽ.. आम्ही त्याची भेट घ्यावी असे तर सुचवायचे नाही ना?कदापी शक्य नाही...महाराणी!बादशहाने मैत्री चा हात पुढे केला आहे.तुमच्या कृृतृत्वाने प्रभावित होऊन तुम्हाला भेटण्याची इच्छा झाली.आमच्याशी मैत्रीचे व तुमच्याशी बहिणीचे स्वच्छ नाते त्याला निर्माण करायचे असेल तर हरकत काय आहे?

महाराज! त्याचा आजवरचा इतिहास पाहतां,त्याच्या बोलण्या वागण्यात जमीन अस्मानचे अंतर आहे. आम्हाला त्याचा विश्वास नाही.महाराणी आपण याअधी महाराज हमीरदेव, गुजरातचे करणदेव यांना भेटलात ना? महाराज! ते सारे राजपूत राजे असून आपले लोक,आपल्यासारख्या स्वच्छ व सरळ मनाचे सुसंस्कारी लोक आहेत. बादशहाचे कुटील वर्तन सार्‍या जगाला माहित आहे.पद्मिनीऽऽ महाराज व्यथित स्वरात म्हणाले,बादशहाची भेट घेण्यास आपणाला विनंती करणे आम्हालाही चांगले वाटत नाही,पण त्याने पुढे केलेला मैत्रीचा हात आपण स्विकारला नाही तर, चितोडगड युध्दाच्या आगीत होरपळून जाईल.आपल्या ताकदीच्या मानाने अल्लाउद्दीनचे संकट फार अवाढव्य आहे चितोडचा घास घेणे त्याला बिलकुल कठीण नाही.त्याने आधिच आपल्याला येणार्‍या मदतीचे सर्व मार्ग रोखून कोंडी केलेली आहे.त्याने मुक्कामाचा मार्ग विचारपूर्वक निवडला आहे.त्याच्याशी मुकाबला केल्याशिवाय आपले मित्रराजे मदतीस येऊ शकतील हे शक्य दिसत नाही.आपल्याला कुठलीही मदत,रसद मिळूं शकणार नाही याची त्याने योग्य काळजी घेतली आहे.

क्रमशः