🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

 🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

                    भाग - २९.

        आईए महाराणीजीऽ, बहोत इंतजार करवाया आपने!शिबिराच्या मध्य भागी ठेवलेल्या पालखीकडे पाहत त्याच्या डोळ्यातील विखार अधिकच गडद झाला.विजयाचा अहंकार खिलजी च्या चेहर्‍यावर उमटला.सामर्थ्याचा गर्विष्ठ अभिमान शब्दाशब्दात प्रगट होत होता. आखिर तुम्हे आनाही पडा ना रानी!आपकी शर्त हमने मानी है! अब आपकी बारी है। आवो शरमाओ मत!मोठ्या आतुरतेने त्याने पालखीचा पडदा दूर सारला...आणि...

         मस्तकावरृओढलेला लाल घूंगट बाजूला सारुन पालखीतून पद्मिनीऐवजी एक महावीर उसळून बाहेर आला, त्या अनपेक्षित धक्याने खिलजीचा तोल गेला स्वतःला सावरत ओरडला..कौन हो तुम? मी राणा रतनसिंहाचा महासेनापती गोरासिंग..तुझा काळ बनून आलोय.तुला काय वाटले,तूं अटी घालाव्यात आणि चितोडच्या महाराणीने त्या मान्य कराव्या तुला जगण्याचा अधिकारच नाही म्हणत खिलजीवर जबरदस्त प्रहार केला,पण त्याने चुकवला.काय झालं असावं क्षणात खिलजीच्या सारा प्रकार लक्षात आला. त्याचं सारं शरीर मृत्युच्या भयाने थरारले.

          तुला काय वाटले,चितोडगडची महाराणी इतक्या सहजपणे तुझ्या स्वाधीन होईल?मूर्खा!आम्ही राजपूत स्वतःचे प्राण देऊन स्रीच्या सन्मानाची रक्षा करतो.खिलजी हळूहळू मागे सरकला आणि तंबूच्या आंतल्या बाजूने असलेल्या एका अर्धवस्रातील सुंदरीला आपली ढाल बनवली.त्याला माहित होते की!राजपूत निःशस्र शत्रूवर आणि स्रीयां वर कधीच वार करत नाही.क्षणार्धात गोराकाकांची नजर खाली गेली.व खाली पडलेली वस्रे तलवारीच्या टोकाने उचलून तिच्या दिशेने फेकले.किंचाळत ती स्री बाहेर पळाली.तेवढा एक क्षण खिलजीला पुरेसा होता.क्षणार्धात त्याने तंबूच्या कापडी भिंतीवर लटकवलेली तलवार खेचली.दोघांमधे चांगलीच जुंपली.खिलजीच्या खांद्याला झालेल्या जखमेतून रक्त वाहू लागले.आंत कांही तरी घडत असल्याचा संशय आल्याने तंबूभोवती त्याच्या सैनिकांचा गराडा पडला.आतां थांबण्यात अर्थ नाही हे जाणून,गर्दी करणार्‍या सैनिकांना कापत गोरासिंगजी तंबूबाहेर पडून,एक अत्यंत उमदा पांढरा शुभ्र घोडा कसा आणि कोठून आला हे कुणाला कळलेच नाही. तोवर गोरासिंग त्या घोड्यावर स्वार होऊन पाहतां पाहतां वार्‍याच्या वेगाने पसार झाले.धडपडत बाहेर आलेला अल्लाउद्दीन संतापाने वेडापिसा झाला.

        समोर दिसणारे दृष्य तर त्याच्या कल्पनेपेक्षाही भीषण होते.जोरदार चकमकी सुरु होत्या.चितोडच्या वीरांनी खिलजीच्या तळाचा प्रचंड विध्वंस केला. तंबू कापले.निश्चिंतपणे नाचगाण्यांत रमलेल्या सैनिकांना उसंत न देता ठार केले.पालख्यांबरोबर आणलेल्या हत्ती घोड्यांवर अन्नधान्य,शस्रास्रे लादली जात होती.गोंधळलेले सैनिक शत्रू कोण हे न समजल्याने स्वतःचेच सैनिक ठार करत होते.

           आक्रमण...आक्रमण...स्वतःचे जीव वाचवण्याच्या नादात सैनिकांना त्यांच्या सुलतानाचा आवाजही ऐकू येत नव्हता.तळाची होत असलेली नासधूस तो हताशपणे पाहत राहिला.कितीतरी वेळाने सारं शांत झाल्यावर खिलजीचे सारे सेनापती खाली माना घालुन त्याच्या समोर उभे होते.बराच वेळ तो त्या सर्वां वर आग पाखडत होता.शत्रूला प्रवेश देण्याची आज्ञा सुलतानाचीच होती हे म्हणायची मात्र कुणी हिंमत केली नाही.

          अल्लाउद्दीनला आपल्या पराक्रमा ची चुणूक दाखवून सुरक्षित परत आलेले महासेनापती गोरासिंग मात्र अत्यंत दुःखी बेचैन,अस्वस्थ होते.हाती आलेल्या खिलजीला ठार करु शकले नाही याची अतिशय खंत वाटत होती.गोराकाका, अल्लाउद्दीन वाचल्याचे आम्हाला बिलकुल वाईट वाटत नाही.राणाजींचा स्वर ओलसर झाला.नेत्रात पाणी आणून म्हणाले,काका,तुम्ही फार मोठे धाडस केले एवढ्या बलाढ्य शत्रूच्या गोटात शिरुन व पराक्रम गाजवून शत्रूच्या हाती न सांपडतां सुखरुप परत आलांत हेच आमचे भाग्य!काका,तुमच्यामुळे आम्ही शत्रूच्या नजरकैदेतून सुरक्षित निसटु शकलो.आमच्यासाठी जीव धोक्यात घातला.काका तुम्ही दिसेपर्यत आमचा जीव थार्‍यावर नव्हता.काका,तुम्ही केवळ आमचे महासेनापतीच नव्हे तर, वडिलांच्या ठीकाणी आहांत.काकांचे डोळे पाणावले.मायेने त्यांनी राणाजींचा खांदा थोपटला.

                   क्रमशः