🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

 🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

               भाग -२६.

         पद्मिनीमहालाच्या समोरच्या बाजूला अल्लाउद्दीन उभा राहिला.राणा व सुजानसिंह त्याच्या दोन्ही बाजूस शसस्र उभे होते.केवळ दोन हत्यारबंद सैनिक व मलिक काफूर अल्लाउद्दीनच्या पाठीशी होते.संध्याकाळची वेळ होती. फक्त कांही क्षणांसाठी महाराणी पद्मिनी एका विशिष्ट स्थानी उभ्या राहतील. दर्पणात पडलेल्या त्यांच्या प्रतिबिंबाची छाया त्या सरोवरातील जलात दिसेल. तुम्हाला केवळ त्या छबीचे दर्शन घेता येईल.क्षणभरही महाराणीकडे पाहण्याचा प्रयत्न केला तर,चितोडमधून जिवंत परत जाता येणार नाही.

           महालाच्या प्रत्येक खिडकीत आणि कठड्यांच्या कडांवर शसस्र सैनिक तयारीने उभे होते.क्षणभर खिलजीचे मन भीतिने ग्रासले.तो मनांत म्हणाला,या अनोख्या सुंदरीला पाहण्याचा मोह धरला तरी कशाला? या क्षणी आपले जीवन या राजपूत राजाच्या हाती आहे.आपण थोडी जरी वेडीवाकडी

 हालचाल केली तरी क्षणांत आपली खांडोळी होऊ शकते.परंतु पद्मिनींच्या दर्शनाच्या लालसेपुणे मृत्युभीती लटकी वाटली.हे हिंदुराजे वचनाचे पक्के असतात.राजा हमीरने नाही कां,महमंद शहाला दिलेल्या शब्दाखातर स्वतःचा जीव तर गमावलाच,मुलगा पण देशोधडी ला लागला. या वचनांच्या पक्क्या लोकांकडून मला कांही भय नाही. एव्हाना गुप्त वेषातील त्याचे विश्वासू सैनिकांनी गडावरच्या मौक्याच्या जागा काबिज केल्या असणार! धोक्याचा अल्पसा इशारा मिळाल्याबरोबर सारे चितोड नष्ट होईल या रतनसिंहासकट. डोक्यातील विचार बाजुला सारुन सरोवरातील पाण्यावर नजर केद्रीत केली

         एकाएकी सरोवरातील पाण्यात प्रतिबिंब उमटले.महिन पारदर्शी वस्रातून अस्पष्ट दिसणारे,तरीही बेभान करणारे अद्वितिय सौंदर्य!त्या लखलखीत तेजमयी रुपा अग्निज्वालेसारखे खिलजी सहन करुं शकला नाही.त्याचे क्षणभर  आपोआप डोळे मिटले,उघडले तेव्हा सरोवरातील पाणी स्वच्छ होते.पाहिलं ते सत्य की स्वप्न? अल्लाउद्दीनचा विश्वासच बसेना.तो आभास होता की,कल्पना? बेचैन खिलजी विचार करुं लागला, एखादी स्री इतकी अप्रतिम सुंदर असूं शकते? की, तिची अस्पष्टशी झलकही एखाद्याला वेड लावू शकते.आणि पद्मिनींच्या प्राप्तीसाठी तो अगदी वेडापिसा झाला.

           सुजितसिंहच्या आवाजाने सुलतान भानावर आला.पालखीत बसून निवडक सैन्यानिशी वाटेला लागला.  कुणाच्याही न कळत चितोडगडावर त्याचे  कांही सैनिक हरवले ते हरवलेच. पण सरळ स्वभावाच्या राजपुत राजाला हे छलकपट कसे लक्षात येणार?खिलजी च्या पालखीसोबत राणाजी,सुजानसिंग आणि राणांजींचं विशेष रक्षकांचे सशस्र पथक अत्यंत सावधपणे त्यांच्या सोबत सातव्या दरवाज्याजवळ पालखी थांबली 

सारं सुरळीत झाल्याच्या आनंदात राणाजी वळले आणि काय झाले कळलंच नाही कमलेची तलवार देखील उपसायला त्यांना अवधी मिळाला नाही. मस्तकावर झालेल्या आघाताने त्यांची शुध्द हरपली.आणि अंधार्‍या गर्केत सारं विरघळून गेले.अगदी सारचं....

          राणाजी शुध्दीवर आले तेव्हा त्यांचे दोन्ही हात मजबूत दोरखंडाने करकचून बांधलेले,हलण्याचा प्रयत्न केला तर,मस्तकातून भयंकर कळ निघाली.मस्तकावरच्या जखमेतून रक्ताचा ओघळ गालावर उतरला होता. त्या नीचाने मैत्रीच्या नावाखाली दगल बाजी केली होती.त्याच्या इच्छेखातर महाराणींचे मन वळवले,आणि त्या दुष्टाने मागून प्रहार केला.राणाजींच्या डोळ्यातून असहाय्य दुःखाचे अश्रू ओघळले. आम्हाला,गोराकाका,राजमाता,पद्मिनी, नागमती सर्वांनी सावध केले होते,पण कशाची भूल पडली होती? त्या विश्वास घातकी बादशहाच्या भुलथापांना बळी पडलो.छे! खरच फार मोठी चुक झाली. आम्हीच त्या सापाला निमंत्रण दिले आणि मृत्युच्या जवळ आलो.आम्हीच सर्वांच्या विश्वासाला नख लावले.जगाला कसे तोंड दाखवायचे?कदाचित हा दगल बाज आम्हाला प्रतिकाराची संधीह  न देतां आम्हाला ठार करेल.नाही..नाही. असे हतबलपणे मरण्यासाठी आमचा जन्म झाला नाही.पद्मिनीसारखी कर्तब गार, बुध्दीमान महाराणी असतांना असे निराशेचे विचार करणे भ्याडपणा आहे. आम्ही ठाम उभे राहयलाच हवे.स्वतःच्या सुटकेचा प्रयत्न करायलाच हवा.

           हाती आलेला राणाजींसारखा मोहरा सहजासहजी गमावण्याइतका अल्लाउद्दीन नक्कीच मुर्ख नाही.त्याने अगदी कडेकोट बंदोबस्त व मुंगीलाही शिरकाव करतां येणार नाही असा शस्र सज्ज पहारा अगदी डोळ्यात तेल घालून सुरु होता.

                    क्रमशः