🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

 🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

                   भाग - २५.

           अटीप्रमाणे पालखी बदलल्या गेली.खिलजी ज्या पालखीतून आला ती पालखी जागीच थांबवली गेली.ही पालखी चितोडचे चार कलंदर वाहत होते खिलजीबरोबर सामान्य सेवाकाच्या वेषात त्याचा सेनापती महमंद काफूर पालखीबरोबर येत होता.त्याने स्वतः निवडलेले अत्यंत विश्वासू व पराक्रमी सेनाप्रमुखांच्या पथकातील मोजक्या सशस्र सैनिकासह त्याच्या पालखीमागे चालत होते.सर्वजन गडाचे निरिक्षण अगदी बारकाईने करीत होते.खिलाजीं ची पालखी आत शिरली की,एक  एक दार बंद होत मोठमोठ्या लोखंडी अडण्या सरकावल्या जात होत्या.गड अत्यंत मजबूत,प्रवेशद्वारापासून हे सात सुरक्षा दरवाजे तोडणे कठीणच!दहा हत्तींनी टक्कर दिली तरी एकही दरवाजाला धक्काही लागणार नाही.चारही बाजूने उभे असलेले सैनिक भर उन्हातही एखाद्या कठोर पुतळ्यासारखे पापणीही न लावतां उभे होते.शत्रूला कळण्यापूर्वीच जीव घेणारे तीक्ष्ण भाले त्या रक्षकांच्या हातात चकाकत होते.

       पालखीत बसून खिलजी बाहेरचे निरिक्षण करीत असतांना मनाशी म्हणाला,ही सुरक्षा व्यवस्था नजरेस दिसणारी,याशिवाय न दिसणारी असंख्य रक्षक असतीलच.खिलजी स्वतःच्या मनाशीच म्हणाला,पण हे राजपूत राजे मनाने सरळ असल्यामुळे दगाफटका करण्याचे त्यांच्या मनांतही येत नाही, म्हणूनच तर यांची उन्नती होत नाही. आमच्या सारखे दूरच्या देशातून येऊन इथे सत्ता काबिज करणे यांना जमत नाही.हे असेच राहणार म्हणूनच तर आम्ही यांचेवर सहजपणे विजय मिळवू शकतो.

            खिलजीने मागे बघितले,काफूर चे लक्ष त्याच्याकडेच होते.काफूरच्यामागे येणार्‍या पथकातील कांही सशस्र सैन्य मधेच गायब झाल्याच्या कुणाच्या लक्षात ही आले नाही.योजनेप्रमाणे गडाला वळसा घालून खिलजीची पालखी रावळ महालात आली.सुजानसिंहासोबत खिलजी रावळमहालातील विषेश कक्षात पोहोचला.राणा रतनसिंग प्रतिक्षेतच होते राणाजींनी त्याचे स्वागत करुन विशेष आमंत्रिकांसाठी जवळच असलेल्या सुवर्णासनाकडे संकेत केला.आपको मिलकर बहोत खुशी हुयी राजेसाब असे म्हणून गळाभेटीस्तव खिलजीने हात पसरले.प्रसन्न हसत राणाजजींनी दोन्ही हात जोडत नमस्कार करीत म्हणाले, मोठ्या व्यक्तींना आदर दाखवण्याची आमची हीच पध्दत आहे.आपल्या आसनावर स्थानापन्न होत खिलजीने काफूरकडे नजर टाकली.सुलतानला किंचितही दगा फटका होऊ नये यासाठी 

तलवारीवरील हात घट्ट करुन सावधपणे उभा होता.खिलजी कक्ष न्याहाळीत होता अत्यंत मौल्यवान स्फटिकपाषाणाच्या गुळगुळीत भिंतीवर सुवर्णाचे कोरीव काम,उत्कट रत्ने,माणके जडवून कलाकुसर केली होती.ही सर्व सजावट पाहून चितोडला भेट देणारा कोणीही पाहुणा या वैभवाने भारावून जाईल. 

        सहजासहजी न दिसणार्‍या अत्यंत सुक्ष्म नलिका कक्षाच्या सर्व बाजूंनी धावत होत्या.खिलजीची नजर त्याकडे गेलेली पाहतांच,राणाजींनी सेवकास इशारा केला.त्याने एक कळ दाबतांच नाजूक तुषारांचा हलकासा शिडकाव होऊन सारा कमरा सुगंधाने भरुन गेला. वाऽऽ वाऽऽ !अति सुंदर! सुलतानसाब, इथली प्रत्येक वास्तू वास्तूतज्ञांच्या कौशल्याने जेवढी नटली आहे,तेवढीच कुणाला कळणार नाही अशा प्रकारे सुरक्षित पण आहे.राणाजींनी टाळी वाजववी व पुढच्याच क्षणी दोन भाले, तीन बाण खिलजीच्या आसनापुढे येऊन थांबले.खिलजी दचकला.मलिक काफूर तलवार उपसून धावला.राणा म्हणाले,ही शस्रे कुठुन आली,याचा उगम कुठे आहे हे शोधूनही सांपडणार नाही.आपल्याला फक्त इथल्या सुरक्षाव्यवस्थेची झलक दाखवली.दिलेले मैत्रीचे वचन आम्ही विसरलो नाही.खिलजी मनात म्हणाला, ह्या सगळ्या वैभवाबरोबर चितोडची सुंदर राणीही माझी व्हायलाच हवी!

         राणाजींनी उत्कृष्ट हिरेजडीत तलवार देऊन खिलजीचा सत्कार केला. राणाजी, चितोडगडमधील मोठा मिनार बघण्याची इच्छा आहे.जरुर!नको असलेल्या पाहुण्यांचा सत्कार करणे राणाजींना जड जात होते.खिलजीला विशेष रस नव्हता.ज्यासाठी त्याने एवढा अट्टाहास केला, त्या पद्मिनीच्या दर्शना साठी तो अतिशय उताविळ झाला होता.

हम बहन पद्मिनी राणीसे मिलना चाहते.. अखेर तो क्षण आलाच...

               क्रमशः