🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

भाग - ३३.

महाराणी भावसमाधीतून जाग्या झाल्यात.मनजीतला म्हणाल्या,सर्वांना माझ्या कक्षात येण्याचा निरोप दे.निश्चया चे एक वेगळेच तेज त्यांच्या मुखावर होते एखाद्या अग्निरेखेसारखे...लखलखित आणि संहारक.... सर्वजणी आल्यावर, त्यानी बोलायला सुरुवात केली.मला देवी पद्मावतीने दर्शन दिले.तिच्या आज्ञेने पराजयानंतर चितोड काबिज करणार्‍या त्या कामुक सुलतानाला माझे नखही दिसायला नको म्हणून मी अग्निप्रवेश करण्याचे निश्चित केले.स्रीच्या स्रित्वाचे रक्षण करण्याचा हा शेवटचा मार्ग मी स्विकारणार आहे.क्षणभर सार्‍याच आवाक झाल्यात.प्रथम भानावर आली ती मनजीत!ती म्हणाली, महाराणी, मी तुमच्याबरोबर येणार जिथे जाल तिथे...

पद्मिनी जे भविष्य तुम्हाला दिसते ते मी ही जाणते,मी तुमच्या सोबत आहे राज माता म्हणाल्या.पाहतां पाहतां स्रीत्वाच्या संरक्षणासाठी चितोडगडच्या सार्‍याच स्रीया पद्मिनींच्या पाठीशी उभ्या राहिल्या

महाराणी!पराजयानंतर भाळी येणारा अपमान,अत्याचार सोसण्यापेक्षा अग्नि फुलांची सोबत नक्कीच सुखकारक असेन.ठीक मी राणाजींची अनुमती प्राप्त करते.

उद्या सूर्योदयाबरोबर पद्मिनीमहाला च्या प्रशस्त मैदानावर चितोडगडच्या सर्व स्रीया,कन्या आत्मसर्पण करुन जोहार करतील.फद्मावतीदेवी की जयऽऽ... पद्मिनींबरोबर जोहार करण्याचे भाग्य लाभलेल्या सार्‍या तेजस्वीनींचे मुख अतिव समाधानाने उजळली.

रात्री एकांतात राणाजी म्हणाले, आम्हाला विशेष कांही बोलायचे आहे. आम्हालाही आपल्याला कांही सांगायचे आहे.आधी आपण बोला.. राणीसाहेब! चितोडगडाची सैन्यबळाची स्थिती तुमच्यापासून लपून नाही.आज फक्त १००० हजार व जखमी ५०० एवढेच सैन्य जिवित आहेत.आज शत्रूने दुसराही दरवाजा तोडला.शत्रूने वाटा रोखल्यामुळे कुठुनही मदतीची आशा नाही की,हलका आशेचा किरण नाही.पराभव निश्चित आहे हे सूर्यप्रकाशाइतके स्वच्छ आहे. आम्हाला क्षमा करा..राणीसाहेब हरलो आम्ही..महाराणी हरलो...एकेकाळी भारताच्या सर्व पराक्रमी राजे महाराजांना हरवून तुम्हाला प्राप्त करणारा रतनसिंह आतां पराक्रमहीन झाला.खिलजीच्या प्रचंड सेनेसमोर हतबल झाला...हरलो आम्ही...कराल आम्हाला क्षमा..?मृत्युपूर्वी तुमच्याकडून क्षमा हवी आहे.. म्हणजे?होय पद्मिनी!आम्ही हरलो असलो तरी,आमचा शब्द विसरलो नाही. चितोडगड काबिज करण्यापूर्वी आणि महाराणी पद्मिनीपर्यत पोहचण्याआधी त्याला आमच्या शवावरुन जावे लागेल. राणाजी क्षणभर थांबून म्हणाले,उद्या सूर्योदयाबरोबरच जिवित असलेले सारे वीर केसरिया करणार आहे.एकही वीर जिवित नसणार...अखेरच्या रक्ताच्या थेंबापर्यत लढत राहू...लढत राहू...आणि लढतच राहू...

महाराणी पद्मिनींनी प्रेमाणे त्यांचे हात हातात घेऊन म्हणाल्या, महाराज! आपल्या दोघांचे विचार किती समान आहे.कदाचित मनाची एकरुपता हेच कारण असेल.आणि पद्मिनींनीही आपला बेत त्यांना कथन केला.महाराज! नीयतीने ठरवलेल्या कार्यात आपण बदल करुं शकत नाही.महाराज!सुलतान ला विजय मिळाला तरी त्याला काय दिसेल तर एक उजाड देश..माणसं नसलेला.. आणि जिच्याप्राप्तीसाठी त्याने एवढा अट्टाहास केला,संहार मांडला त्याला माझ्या नखाचेही दर्शन होणार नाही.

पद्मीनीऽऽ...राणाजींचे नेत्र सजल झाले..

महाराज!आपण मला हसतमुखाने निरोप द्या..आपल्या आयुष्यातील ही रात्र अखेरची आहे.राणाजींनी आवेगाने त्यांना आपल्या बहुपाशात घेतले.पद्मिनी आयुष्याचा शेवट असा होईल याची स्वप्नातही कल्पना केली नव्हती.महाराज मला खरचं खंत,खेद नाही.या सर्व भावनांच्या मी पलिकडे गेले आहे.तुमच्या मागे जगण्याचे मला कारणही नाही. ही चितोडची राणी पद्मिनी तिच्या अग्नि दिव्यामुळे जगाच्या इतिहासात अमर होणार आहे.

पद्मिनी खरच किती जगावेगळी जोडी आहे आपली?उद्या आपण नसलो तरी आपल्या प्रेमाचा सुगंध दहा दिशांनी व्यापलेला असेन.अखेरच्या रात्री राणाजीं ना शांत झोप लागलेली बघून त्या अलगद उठल्या.जलमहालाच्या सज्जा वर एखाद्या शिल्पाप्रमाणे त्या शांत आणि अंधाराचा एक भाग होऊन अटळपणे स्तब्ध उभ्या होत्या.तेवढ्यात मनजीत शाॅल घेऊन आली.मनजीत..उद्या या जगाचा कायमचा निरोप घेण्याच्या कल्पनेनचं मला विलक्षण शांत वाटत आहे.होऊ घातलेला अपमान,अवहेलना, चिंता,भीती,निराशा,संताप,दुःख या सार्‍यापासून मुक्त झालेय..अगदी कोर्‍या पाटीसारखी...

क्रमशः