🚩🚩 *!! महाराणी पद्मिनी !!*🚩🚩

 🚩🚩 *!! महाराणी पद्मिनी !!*🚩🚩

                      *भाग - ९.*

       ही वार्ता ऐकून राणाजी सुन्न झाले. ज्याला सख्या नात्याची चाड नाही,वया ची,कर्तृत्वाची जाण नाही तो दिल्लीचा  सत्ताधीश म्हणून मिरवणार ही कल्पनाच भयंकर आहे.अल्लाउद्दीन अत्यंत महत्वा कांक्षी,सत्तापिपासू आहे.तो स्वतःला "सिकंदर ए सानी" म्हणवून घेतो. अलेक्झांडरप्रमाणे सारा हिंदुस्थान जिंकण्याचे त्याचे स्वप्न आहे.गुजरात, मेवाड,माळव्याकडे त्याची वक्रदृष्टी आहे. आपल्या परंपरा जपणारा आणि स्वकष्टा ने समृध्द झालेला हा मेवाड त्याच्या मनात भरला आहे.चितोडकडे पाहणार्‍या चे डोळे जागेवर राहणार नाही,एक आठ वर्षाचा कोवळा मुलगा तलवार उपसून, संताप व डोळ्यांत अंगार पेटलेला,त्याचे शब्द आणि रुपाने सारा दरबार भारावून गेला.बादल!शांत हो,दरबारात असे वर्तन योग्य नव्हे.सेनापती म्हणाले.मामाजी माझ्या चितोडकडे वाकड्या नजरेने पाहणार्‍याची मी गय करणार नाही.बाळा तुझ्याप्रमाणेच इथल्या प्रत्येकाला वाटते. पण ती वेळ अजून आलेली नाही.पण बेसावध राहूनही चालणार नाही.सुल्ताना चे बळ फार मोठे आहे.

           सेनापती अर्जुनसिंहांना राणाजी म्हणाले,सुलतानच्या भोवताल आपले हेर  पसरवा.तिथली खडान् खडा माहिती त्वरेने आपल्याला मिळण्याची व्यवस्था करा.हे सुलतानी संकट कधीही आपल्या वर कोसळू शकते.संकट येण्याआधीच आपली झुंज घेण्याची तयारी असायला हवी.महाराणी पद्मिनीच्या स्वागताने सुरु झालेला दरबार वेगळ्याच चिंतेच्या आवर्तनात विसर्जित झाला.

         पद्मिनी राजमाता सरस्वतीदेवीच्या महालात बोलत असतांना तिथे बादल आला.हा बादल महासेनापती गोरासिंग च्या बहिणीचा मुलगा,मोठा लाघवी, सर्वांचा आवडता.मांजी खरच ईश्वराची लिला किती अगाध आहे?कुणाचे ऋणानु  बंध कसे जडलेले असतात हे तोच जाणतो.अन्यथा सिंहलद्वीप मधून सात समुद्र ओलांडून चितोडगडला यावे आणि आपल्यासारखी मातेच्या रुपाने राणीमां भेटावी,कुमार बादल सारखा धाकटा भाऊ मिळावा हे कसे?खरोखर सारेच अगम्य आहे.जे उत्तम,ते ही देवानेच घडवले आणि जी संकटे  येतात ती ही त्यानेच निर्माण केलेली.म्हणजे? कांही नाही.सावरुन घेत राजमाता म्हणाल्या जा तू..मी आज कालिकेच्या मंदिरात जाणार आहे.आपल्याला न सांगण्या सारखं काय असावं?कुठल्याश्या अज्ञात संकटाचे भय तिच्या मनांत दाटून आले. याबाबतीत राणांजीशी बोलू असे ठरवून राजमातेच्या महालातून बाहेर पडल्या.

         आजवर जे जे माझे एकटीचे होते  ते सारे पद्मिनीबरोबर वाटून घ्यावे?अगदी माझ्या पतीचे प्रेमही?कां?कशासाठी? महाराज माझे काय चुकले?कुठे उणी पडले मी?तुमच्या अस्तित्वात तनामनाने मिसळून गेले असतांना,पद्मिनीला तुमच्या मनात स्थान मिळाले,कां? देवी नागमती राणाजींना विचारत होत्या. मनात कुठलाही गैरसमज नसावा राणी साहेब!तुमच्यावरचे प्रेम तसूभरही कमी झालेले नाही.पूर्वीसारखेच तुमचे स्थान माझ्या ह्रदयात आबाधित आहे.पद्मिनी आल्याने तुमच्या सन्मानात किंचितही उणेपणा येणार नाही.त्यांचे मन अतिशय मृदुल,निर्मल आणि स्वभाव सरळ आहे. असेलही कदाचित!पण तिचे येणे मला माझा पराभव वाटतो.

‌        नागमती,हा दुजा भाव नका येऊ देऊ.तुमच्या मनांत निर्माण होत असलेले सवतीमत्सराचे विचार वेळीच आवरा आणि पद्मिनींना लहान बहिणीप्रमाणे सांभाळून घ्या.सारे कांही नीट होईल. नाही कदापी शक्य नाही.मी सारे सहन करेन,पण..पण माझ्या पतीच्या प्रेमात दुसरा वाटेकरी नाही.मी तिला कधीच क्षमा करुं शकणार नाही.राणीसाहेब! पद्मिनींचा काय दोष?त्यांच्या असामान्य रुपाची आणि बुध्दीची वर्णने ऐकून, आकर्षण निर्माण झाल्याने,स्वपराक्रम सिध्द करुन जिंकावे ही आमची इच्छा होती.त्यांच्या देशातून आम्ही त्यांना जिंकून आणले.पद्मिनींचे चितोडला येणे हा चितोडचा सन्मान आहे.आमच्या पराक्रमाचा अभिमान आहे.सार्‍या हिंदुस्थानातील असंख्य राजांचा पराभव करून आम्ही या राजकन्येशी विवाह केला आहे.देवी नागमती, याही तुमच्या सारख्याच आमच्याबरोबर सात फेरे घेऊन,मोठ्या विश्वासाने घर,मातापित्यां ना व राज्य सोडून आल्या आहेत.त्यांचा एकटेपणा तुम्ही वाटून घ्यायला पाहिजे तर दुःस्वास करतां,नागमती म्हणाल्या हे मला जमणार नाही.माझे सारे विश्व तुमच्या      

भोवती फिरते,त्यात पद्मिनीला स्थान नाही....

              क्रमशः