🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

 🚩🚩!! महाराणी पद्मिनी !!🚩🚩

                     भाग - १४.

          राजमातेच्या महालात बसल्यावर राजमाता म्हणाल्या,राणाजी,तुमच्या मनातील खळबळ आम्हाला समजते, पण निर्णय घेतांना भावनेपेक्षा अधिक महत्व कर्तव्याला द्यायला हवे.महाराज समरसिंगांच्या सिंहासनावर तुम्ही आसनस्थ झालात आणि सारा कारभार जागृततेने पाहू लागलात तेव्हाच आम्ही राजकारणाची जबाबदारी तुमच्यावर सोपवली.तुमच्याकडून आगळीक होणार नाही,चुकीचा निर्णय घेणार नाही हा आम्हाला पूर्ण विश्वास आहे.

         राणीमां प्रश्न नाजूक आहे.अपराधी केवळ आमच्याच नाही तर तुमच्याही जवळचा आहे.तो गुन्हेगार आमच्या इतकाच तुम्हालाही प्रिय आहे.कठोर आवाजात राजमाता म्हणाल्या, राणाजी, चितोडच्या इतिहासात आजपर्यंत अपराध्याला क्षमा केलेली नाही,तुम्हीही करुं नये.आता आम्ही निश्चिंत झालो.

          राघवने गुन्हा कबूल केला का? तुमचा जिवलग मित्र असूनही कां हल्ला केला? कां आणी कसे? त्याने मौन स्विकारले.कांहीही सांगण्यास तयार नाही. ज्या मित्राला आम्ही शुध्द सुवर्ण समजत होतो,त्यानेच असा घात केल्याने मन अस्वस्थ झाले.उद्या भर दरबारांत त्याला कठोर शिक्षा सुनावण्यास बळ येण्यासाठी दरबारात तुमची उपस्थिती आमचे मनोबल वाढवेल.आम्ही तुमच्या पाठीशी आहोत राणा.न्याय सर्वासाठी समान आहे.न्याय नाते,गरीब,श्रीमंत जाणत नाही.आज एक गुन्हेगार पाठीशी घातला तर उद्या असंख्य गुन्हेगार निर्माण  व्हायला वेळ लागणार नाही.

         चितोडच्या दरबारात पंडित राघव चेतनचा न्याय झाला.राजद्रोहाचा आरोप ठेवण्यात आला.त्याचे घर आणि संपत्ती सरकारजमा झाले.त्याची आजवरची सेवा लक्षात घेतां देहदंडाची शिक्षा न देता  सूर्य मावळण्यापूर्वी चितोड सोडून जाण्याचा आदेश राणाजींनी व्यथित मनाने दिला. राणांजीवर हल्ला करणार्‍या राघव चेतनबद्दल प्रजेत संताप आल्यामुळे,ही शिक्षा त्यांना अपूरी वाटली.तो बाहेर आल्याबरोबर त्याला घेरुन त्याच्या चेहर्‍याला काळे फासून गाढवावर उलटे बसवून सार्‍या चितोड मधून धिंड काढली.लज्जेने आणि क्रोधाने त्याचे मन जळत होते.कालपर्यत ज्या चितोडगडामधे सन्मानाने फिरत होता,पालखीतून हिंडत होता,सर्वांच्या कौतुकाच्या नजरा झेलत होता,आज त्याच रस्त्यावर मरणाहून भयंकर अपमान सोसावा लागत होता.

       त्याच्या मनात राणा रतनसिंह व चितोडगडाविषयी अतिशय तिरस्कार निर्माण झाला.अचानक जलमहालाच्या सज्जावर राणी पद्मिनी उभ्या दिसल्या, आणि त्याच्या क्रोधाग्नित तुपाचं काम झाले.हे अलौकिक सौंदर्य राणाचा मानबिंदू,सार्‍या चितोडला हिचा अभिमान,बुध्दीमत्ता व कर्तृत्व चितोडचा गौरव,हा अभिमान मी ठेचून काढीन. या सौंदर्यपुतळीचे रुप असे पणाला लावीन की, सारे चितोड लज्जेने मान खाली घालतील.राणाला जगणे नकोसे होईल. राणा मला जिंवत सोडून तुम्ही आयुष्यात फार मोठी चुक केली.

        एवढ्या दुरुनही राघवच्या डोळ्यात पेटलेला भयंकर विखार पद्मिनींना जाणवला.त्या शहारल्या.धिंड संपल्यावर लोकांनी त्याला गावाबाहेर घालवून दिले. सूड...सूड घेईन मी.मला अपमानित करणार्‍या रतनसिंहाचा,गर्विष्ठ पद्मिनीचा आणि माझी धिंड काढणार्‍या या चितोडचा...रस्ता दिसेल तिकडे,पाय नेतील तिकडे तो चालत राहिला.पण मन मात्र चितोडच्या सर्वनाशाची योजना मनात साकार होत होती....

       राणी नागमती व दासी कुंजरी देव दर्शनाहून बोलत येत होत्या.राणीसाहेब, राघवने महाराणी पद्मिनींवर हल्ला करण्याऐवजी प्रत्यक्ष महाराजांवर कां केला? तुम्ही त्याचा अत्यंत गुप्तपणे राज उद्यानात प्रवेश करवला,त्याचा त्याने गैर फायदा घेतला.जर महाराजांना कांही झाले असते तर,मी माझे जीवनच संपवले असते.पद्मिनींमुळे महाराजांचे व पर्यायाने आमचेही प्राण वाचले.तेवढ्यात राणाजींचा लाडका हत्ती विरुपाक्ष संतापून माहुताला फेकून सैरावैरा धावत मार्गात जो येईल त्याला तुडवत धावत होता.वाटेतील दुकाने,झाडे मोडत,कर्कश किंचाळत होता.त्याला आवरण्यासाठी माहुत त्याच्यावर बरच्या फेकून मारत होते,पण तो जखमी होत असल्याने अधिकच खवळून वाटेल तसा धावत होता.

        प्रत्यक्ष मृत्युच समोरुन येत आहे या जाणीवेने नागमती जागीच खिळून उभ्या राहिल्या.मृत्यु क्षणाक्षणाने जवळ येत होता.आयुष्यात घडलेल्या चांगल्या वाईट घटनांचे स्मरणचित्रे क्षणांत त्यांच्या डोळ्यासमोरुन सरकली.कांही क्षणांतच सारे संपणार होते.विरुपाक्षाची भयंकर किंकाळी त्यांच्या कानांत घुमली आणि नेणीवेच्या जाणीवेने न संपणार्‍या अंधारात नागमती विरघळून गेल्या.

         मी कुठे आहे?स्वर्गात तर नाही ना देवी, तुम्ही अगदी सुरक्षित आहात.अरेऽ हा आवाज तर पद्मिनींचा.निश्चितच! त्या उठून बसल्या...

                क्रमशः