🚩🚩 *!! महाराणी पद्मिनी !!*🚩🚩

*भाग - २.*

मनजीतने चिंतित स्वरात विचारले, महाराज असे काय घडणार आहे, राजकुमारीच्या आयुष्यात?

राजकुमारीचे नशीब देवीपद्मावतीने च निश्चित केले आहे.अग्निची जळती ठीणगी,साक्षात अग्निरेखा आहेस. भडकलीस तर स्वतःही जळशील आणि सार्‍या विश्वालाही जाळशील.महाराज, आपल्या शब्दातील संकेत आम्हा सामान्यांना कसे कळणार?जरा स्पष्ट सांगाल कां? मुली,तुझ्या ललाट रेषे विषयी सांगण्याची आज्ञा मला पद्मावती देवीची आहे असे समज.सुखदुःख सदैव तुझ्या समवेत राहणार आहेत.आयुष्या च्या प्रत्येक वळणावर घोर संकटाचा सामना करावा लागेल.साधूमहाराजांचे नेत्र अद्यापही बंद होते.

महाराज!आपल्या जगण्याच्या पाऊलवाटा आपणच निश्चित करायच्या असतात ना?स्वतःचे भविष्य आपल्या कपाळावर,हातांच्या रेषावर नसून आपल्या हाती असते.पराक्रम आणि निश्चयाच्या बळावर कोणत्याही संकटावर मात करतां येते हे साक्षात प्रभू रामंचंद्रां नी सिध्द केल आहे.तरीही माझ्या भविष्यात संकटे असतील तर ते अटळ असणार,देवी पद्मावती सोसण्याची शक्ती देईल हा अढळ विश्वास आहे.

धन्य आहेस मुली,कल्याणमस्तु! त्यांनी डोळे उघडल्यावर त्यांच्या डोळ्यां तीला तेज बघून राजकुमारी त्यांच्यापुढे नतमस्तक झाली.महाराज,माझे शब्द अनुचित तर नव्हते ना?मुळीच नाही. केवळ आत्मविश्वास असावा,त्याला अहं भावाचे बोचरेपण असू नये इतकेच!नंतर बाजूला बसलेल्या तरुणाची ओळख करुन देत म्हणाले,सिंहलद्वीपच्या वाटेवर याची ओळख झाली.अत्यंत अभ्यासू, बुध्दीमान आहे हा माझा शिष्य!

बेटी,आत्मविश्वास आणि ईश्वरावर ची अढळ श्रध्दा ही ज्याच्याजवळ असते त्याला जीवनांत सारे गवसते.श्रीकृष्णाने सांगून ठेवले आहे आपले कर्तव्य नीट समजून घेणे आणि नेमकेपणे पुरे करणे हीच ईशपुजा असून सामान्य लोकांसाठी खुला असलेला हा सोपा मार्ग आहे.बाहेर दर्शनासाठी गर्दी खोळंबली असल्यामुळे पुन्हा भेटीस येईन असे सांगून राज कुमारीने निरोप घेतला.नकळतच स्वामीं जवळ उभ्या असलेल्या त्या युवकाकडे नजर गेली,तशी त्याच्या गहिर्‍या डोळ्यात गुंतुन पडली.मनजीतच्या हाकेने ती भानावर आली.पण भगव्या वस्रा मधील तो शिष्य मात्र तिच्या नजरेसमोरु न हलत नव्हता.अलगदपणे तिच्या तना मनावर पररुन राहिला.

मन मोठे विचित्र असते.स्वामीं च्या त्या शिष्याने पद्मिनीचे मन अगदी व्पापून टाकले.त्या युवकाचे भगव्या वस्रा तूनही मर्दानी देहसौंदर्य,मनाचा ठाव घेणारी बोलकी नजर,राजस राजबिंडे रुप बघून,कां कुणास ठावूक सिंहलद्वीपमधे वावरणारा विरक्त सन्याशाच्या रुपातील कुणी पराक्रमी राजकुमार असावा असे तिला राहून राहून वाटत होते.पण शंकेचे समाधान कोण करेल?स्वतःच्याच मना चा तिला राग येत होता.पण उधान वार्‍या गत उधळणार्‍या मनाला आवर कसा घालावा तिला कळत नव्हते.तिच्या या वर्तनलहरीमुळे तिच्या सख्याही गोंधळून गेल्यात.

त्या तरुणाच्या पूर्नभेटीच्या उत्सुकतेने मनजीतला म्हणाली,मला स्वामीं च्या गूढ शब्दांचा अर्थ समजून घेण्या करितां पून्हा भेटायचे आहे. पण राजकुमारी,स्वामी तर कालच हिमालया कडे निघून गेल्याचे कळले.तिच्याही न कळत मन काबिज करणार्‍या तरुणा विषयीची उत्सुकता तशीच राहिली.

या मनःस्थितीतून सुटका करण्या साठी राजकुमारीने मनजीनतच्या सहाय्याने आपले नांव आणि वेष बदलून सर्वांच्या नकळत शिकारीचा बेत आखला.आपल्या अचूक निशानाने,एका निरागस,निष्पाप हरणाचे प्राण सिंहा पासून वाचवले.राजकुमारी,तुमचा हा पराक्रम महाराज व राणीमांच्या कानावर गेला तर माझी धडगत नाही.कुणालाही न सांगता तुम्ही रचलेला हा शिकारीचा बेत माझ्या जीवावर नक्की बेतणार! मी आहे ना? नको काळजी करुस!

बोलतां बोलता राजकुमारीनं छातीत घुसलेला भाला खेचला.एवढ्यात ही शिकार व भाला माझा आहे.आलेल्या अनोळखी आवाजाकडे राजकुमारीनं दचकून पाहिलं.भरपूर उंची,मर्दानी देखणा चेहरा,राजघराण्याशी नातं सांगणारा, डोक्यावर हिरेजडीत शिरपेच, तेजस्वी हे डोळे पूर्वी कुठेतरी पाहल्या सारखे वाटले.राजकुमारी म्हणाली, आपण या मुलखात नवखे दिसता म्हणून असे बोलण्याचे धाडस केले.पण या शिकारीवर माझा अधिकार आहे.खरय! पण,आपला परिचय?मनजीत म्हणाली हे अत्यंत पराक्रमी,युध्दनिपून राजकुमार पद्मसिंह आहेत.पण...असे म्हणून सिंहा च्या मस्तकात रुतलेल्या भाल्यावर, चितोडगड राणा राजवंशाचं चिन्ह असले ला भाला बघून...आपण.. होय मी चितोडगड राजकुमार राणा रतनसिंह...

क्रमशः